De 10 van DC  |  Rob Lindeman

De 10 van DC  |  Rob Lindeman

Einde van een tijdperk  |  Een portret

Einde van een tijdperk  |  Een portret

6 juni 2021  |  Ralph Kleingeld BPLA  |  Artikelen

6 juni 2021  |  Ralph Kleingeld BPLA  |  Artikelen

Een reorganisatie zette een streep door hun dienstverband. Het hele team 'Commercie Defined Contribution' van de afdeling Collectief Pensioen bij Nationale-Nederlanden werd naar huis gestuurd als gevolg van die reorganisatie. Samen goed voor zo'n 300 dienstjaren ervaring en opgebouwde kennis.

Het artikel 'De 10 van DC' bestaat uit een reeks van 10 portretten naar aanleiding van interviews, gehouden in de periode juni 2020 tot en met november 2020.

Klik op één van de 9 kleine foto's om naar de andere portretten te gaan.

beeld  |  Ralph Kleingeld - Photography  


Profvoetballer. Hij is er heel stellig over. Dát wilde hij worden. Rob Lindeman staat vanaf zijn eerste looppassen op foto's met een voetbal. En of het nu zijn militaire dienstplicht is of de tijd daarvoor als hij bij een tomatenkweker werkzaam is, het waren bijzaken. Rob voetbalde. Toch werd hij het niet. Maar het voetbal heeft hem niet losgelaten.

Misschien was het ook daarom wel dat hij 7 jaar over zijn havo opleiding deed. De voetbal had meer aantrekkingskracht op Rob dan zijn schoolboeken. Met een blik vanuit zijn slaapkamer op het lokale speelveldje was de keuze voor voetballen snel gemaakt. Maar ook in die periode wordt het hem duidelijk dat een voetbalcarrière niet voor hem is weggelegd. Geselecteerd worden door een profclub ligt complexer dan alleen maar goed kunnen voetballen. Woorden als 'egoïstisch' vallen. Dat past niet bij de persoon die Rob is. Noem het zijn mentaliteit. En wie Rob kent, beaamt dat. Niet voor niets is 'empathisch' het eerste woord dat op zijn LinkedIn profiel aangetroffen wordt. En als hij dan ook nog de gezelligheid binnen de club waar hij speelt belangrijker vindt, laat hij zijn jongensdroom varen.

Werk zoeken om je hobby te kunnen doen.

Met een open sollicitatie start zijn - inmiddels - ruim 32 jaar dienstverband bij Nationale-Nederlanden. Maar ook daar was de gedachte om een kantoorbaan te hebben om daarnaast veel met sport bezig te zijn. Niet om van je hobby je werk te maken, maar werk zoeken om je hobby te kunnen doen. Voor Rob staat daarbij een carrière ook niet primair op de agenda. Dat doet niets af aan het feit dat hij al jaren binnen de verzekeraar een niet onverdienstelijke rol speelt. Rob legt met de diverse functies, die hij in de loop van de jaren vervult, een belangrijke basis voor zijn huidige positie. Dat blijkt ook als het team waarin hij begin 2020 werkt door een reorganisatie ontbonden wordt. Rob wordt daarvan uitgezonderd en behoudt vooralsnog zijn baan.

Ik ben de stabiele factor thuis.

Rob en zijn vrouw Anita hebben 2 kinderen. Binnen het gezin is Rob 'de stabiele factor', zo zegt hij. Niet zozeer de manager of leider, maar de denker. Hoe de toekomst er voor hun gezin uitziet en de route er heen, het wikken en wegen. Zijn vrouw neemt veel meer de praktische zaken voor haar rekening. Samen een mooie balans. Hij vindt het prachtig als ze met de gehele familie samen kunnen genieten van een stuk gezelligheid, bijvoorbeeld tijdens een gezamenlijke barbecue. Hij speelt daar ook graag een initiërende rol in.

Rob is dankbaar dat ze in gezondheid kunnen genieten van het leven dat ze momenteel leiden. Een baan die het mogelijk maakt om ook de dingen te kunnen doen die ze graag willen, zonder daar bijzonder hoge eisen aan te stellen.

beeld  |  Ralph Kleingeld - Photography  

Het kreeg meer impact dan ik zou willen.

Als eind 2019 het bericht komt dat het gehele team waarin hij werkt, moet stoppen en hun dienstverband ontbonden gaat worden, realiseert hij zich dat datgene wat hij zo waardeert, aangetast gaat worden. Het doet hem meer dan dat hij verwacht had. Ook als dit ontslag soms hét gesprek van de dag binnen het team lijkt te zijn. Hoewel Rob het woord 'irritatie' niet in de mond neemt, kreeg het daardoor wel meer impact dan hij zou willen. Een verwijt naar de collega's maakt hij beslist niet, omdat hij zich onwillekeurig toch ook betrokken voelt bij de gesprekken. "Ik deed net zo hard mee," zegt hij.

Opluchting maakt zich van hem meester als hij begin 2020 hoort dat hij toch niet 'boventallig' wordt. Vooralsnog behoudt hij zijn baan. Zo nuchter als hij is, realiseert hij zich dat dit geen garantie geeft voor de toekomst. Maar voor nu mag hij door zijn specifieke kennis bij zijn werkgever blijven. "Een soort 'yes'-momentje," zoals hij het zelf omschrijft.

Ik ben een soort hypochonder.

Het tot nu toe luchtige gesprek neemt een serieuze wending als hij aan het overlijden van een goede vriendin denkt, ruim een jaar geleden. Het heeft duidelijk impact op hem gehad. "Het overheerst gewoon het gehele jaar," legt hij uit, "Het drukt alle mooie en gezellige momenten een beetje weg."

"En," zegt hij, "Bovendien ben ik een soort hypochonder." Reflectie op zichzelf van wat een ander medisch mankeert. Hij heeft er inmiddels mee leren leven.

Het werd vanaf de eerste week toegejuicht.

De afgelopen maanden heeft hij elke zondag genoten van het sportvissen dat hij graag doet. "En," voegt hij er gekscherend aan toe, "Zo zijn ze hier thuis in ieder geval één dag in de week van mij verlost." Ondanks het sportieve karakter geeft het rust in zijn hoofd. En ja, die dobber moet ook wel af en toe onder gaan. Daarom doet hij ook zo nu en dan aan wedstrijden mee.

Bij de lokale voetbalvereniging SV Nootdorp - waar hij zelf 18 jaar in het 1e heeft gespeeld - is hij al weer 16 jaar betrokken bij de begeleiding, momenteel als hersteltrainer. Deze intensieve persoonlijke begeleiding geeft hem zelf ook meer beweging, zodat hij voldoende fit is voor zijn recreatieve tennispartijtjes. Voetbal heeft Rob niet losgelaten.

Zo voelt het: gepusht.

Rob is nooit bang geweest om zonder werk te zitten. Ook niet na een jaren geleden ingezette reorganisatie bij zijn huidige werkgever Nationale-Nederlanden. Het min of meer verplicht aan de slag moeten gaan met een 'plan B', gaf hem wel slapelozen nachten. Zijn focus ligt op het werk dat hij nu doet. Terwijl diverse collega's opleidingen zijn gaan doen, ontbrak voor Rob ook daarin een concreet doel. Hij voelde zich 'gepusht'. Zodra hij een definitieve datum hoort dat hij met ontslag gaat, acht hij de tijd rijp om met een 'plan B' aan de slag te gaan. Het huidige sociaal plan biedt voldoende ruimte om daarin dan actief te worden. Dat geeft hem rust.

En toch, enkele weken geleden is Rob toegetreden tot de sponsorcommissie van SV Nootdorp. Behalve zijn commerciële vaardigheden die hij daarbij kan gebruiken, hoopt hij daarmee ook zijn netwerk uit te breiden.

Maar de focus van Rob ligt voorlopig nog bij zijn huidige werkgever. Binnen de organisatie zijn er volgens hem nog voldoende mogelijkheden om aan de slag te blijven. Zeker met zijn vaardigheden.



Klik op één van onderstaande 9 kleine foto's om naar de andere portretten te gaan.